مطالعه اکولوژی زیستگاه شاه میگوی صخره ای Panulirus homarus در منطقه رمین، دریای عمان

شاه ‌میگوی صخره‌ای Panulirus homarus Linnaeus, 1758 سخت‌پوستی دریایی در سواحل صخره‌ای استان سیستان و بلوچستان است. ذخایر شاه‌میگو در سال‌های اخیر کاهش یافته و  لذا لازم است برنامه‌ریزی جهت بازسازی ذخایر آن و نیز ایجاد زیستگاه‌های مصنوعی صورت گیرد. ازاین رو به منظور شناسایی ویژگی های اکولوژیک زیستگاه شاه‌میگوها در مناطق صخره‌ای سواحل رمین در شرق خلیج چابهار از دی‌ماه 1378 تا آذر 1379 بصورت ماهانه نمونه‌برداری از آب برای تعیین میزان دما، شوری، اکسیژن محلول، pH و کدورت، نمونه‌گیری از رسوب جهت بررسی ماکروبنتوزها، و نمونه برداری از شاه میگوها جهت زیست سنجی انجام شد. میانگین دمای آب در دوره بررسی 8/2±56/26 درجه سانتیگراد بود. بیشترین و کمترین مبانگین ماهانه دمای آب بترتیب برابر با 1/31 و 53/22 درجه سانتیگراد در ماه‌های اردیبهشت و بهمن ثبت شد. میانگین‌های سالانه شوری برابر با 71/1±78/38 گرم برلیتر، اکسیژن محلول به میزان 12/1±07/6 میلی گرم برلیتر، اسیدیته آب برابر با 17/±22/8 واحد، و میزان کدورت برابر با FTU98/2±03/3 بدست آمد. میانگین فراوانی سالانه ماکروبنتوز برابر با 2±123 عدد برمترمربع بود که بیشترین آن مربوط به اردیبهشت و آبان بترتیب برابر با 101±376 و 34±303 عدد برمترمربع بود. ماکروبنتوزهای غالب را سفالوکورداتا، پرتاران، کرم‌های لوله‌ای، زره‌داران،‌ شکم‌پایان، دوکفه‌ای‌ها و دوجورپایان با حدود 95 درصد فراوانی کل ماکروبنتوزها تشکیل دادند. میانگین اندازه طول کاراپاس شاه میگوها در طی دوره مطالعه برابر با 85/15±36/71 سانتیمتر و میانگین وزن بدن آنها 06/13±68/370 گرم بدست آمد. افزایش دمای آب تآثیر معنی داری بر افزایش تعداد ماکروبنتوزها داشت (005/0P